कविता

  – राजेन्द्र पाण्डे

न कोइलिले नै एउटा गायो गीत

न चखेवाले नै लायो एउटा प्रीत

प्रकृतिपनि मलिन थियो,

न सुनगाभा नै फुल्यो त्यों दिन !

फूल रोएर बन्यो शीत

ओइलाइ सकेको फूलले पनि,

न त भुल्नै सक्यो मिठो प्रित।।

पानी भएर बगें म,

सम्झनामा मात्रै बस्यो एउटा प्रित

 आँसु भएर गलीसकें म,

बुझनै नसक्ने बस्यो अजीब रीत।

तिमिआउने बाटोका फुलहरु मुर्झाए

न आउ केहि छैन,भयो तिम्रै जित।

न चखेवाले लायो प्रित,

न कोइलिले गायो एउटा गीत।।

रोईदिउँ त रित्तियो आँसु

बचेको छ मात्र एउटा गीत ।

छोइदिउँ त आफैलाई,भत्किन्छ छाती

स्मृतिमा बसेको छ एउटा कलिलो प्रीत।

पुर्णिमाको रात आफै मलिन थियो

न त जूनले नै लायो म सँग मित।।

न कोइलिले नै गायो गीत

न चखेवाले नै लायो एउटा प्रित।