कविता – नाता

   – अर्पणा”सर्बिन”

नाताले आफ्नो भन्ने

पाए र सके सम्म होच्याउने

ए नाता वादीहरु !

नलाउ नाता मसँग

कर्कश तिम्रा आवाजले

कोर्दै जल्छन्, पोल्छन् शरीरका हर एक अङ्गहरु

तिमिलाई देख्दा लाल पिरा हुन्छ्न नयनहरु

ए नाताबाद ,ए कृपाबाद ए जलनबाद !

नलाउ नाता म सँग,

भोकले एक गाँस माग्न तिम्रो दैलो आको छैन

लाज छोप्ने एक बित्ता झुत्रो तिमीसँग हात फैलाको छैन

ए नाताबादी नाता नलाउ मसँग,

भेल पसेर घर बगाउदा तिम्रो हात मैले समाको छैन

पहिरोले मेरो सन्तान पुरिंदा तिमीलाई गुहारेको छैन

ए नाताबादी ! नलाउ नाता मसँग

हेर्दा हेर्दै सबै बगायो

मन बगायो

तन बगायो

सपना र भावनाहरु बगाए

नेपालीमन हरएक बग्यो

बालबच्चा बगे गाउँ बग्यो नहर बग्यो

नेपाललै नबगेको कहाँ होर ? 

कति हेर्छौ टुलुटुलु ?

ए नाताबादी नलाउ नाता मसँग

दाजुभाइ दिदिबहिनी बगे,

आमाको छाती चिरियो

निकास थुनेर ,के हेर्छौ महाशय?

जलमग्न हुँदा के तिमी निदाउन सक्छौ ?

सुतेको छ मेरो सरकार

देश डुबेर जलधार

के हेर्छ ? के गर्छ सिंहदरबार ?

ए नाताबादी कृपाबादी नाता नलगाउ मसँग ,

ए मेरा आफ्ना नाता भनौदा हौ !

सक्छौ भने पड्काउ बम र बारुद

सधैंको हजार चोट भन्दा आजैको एकै चोट

ए नातावाद तोडिदेउ आउ नाता म सँगको।

   ललितपुर १३,कुसुन्ती दिब्यनगर

प्रकाशित मिती २०७४ साल भाद्र १ गते बिहिवार