कविता – बुख्याँचाहरुले चर्चेको देश

             – मनोज सिलवाल

अचानक आमाले फरिया चोलो छाडी दिनुभयो

र कुर्ता सुरुवालमा देखिनुभयो;

पिताजी कमिज सुरुवाल र इस्टकोट फुकालेर

ट्र्याक सुटमा देखिनुभयो;

मेरी श्रीमती मिनिस्कर्टमा  र छोरी घुँडा र तिघ्रामा उध्रेको जिन्स

र आधी छाती देखिने सर्टमा देखिइन् ,

छोरोको छोटो कपाल बढेर चुल्ठो र कानमा लर्के मुन्द्रा देखियो !!

एकदिन, म अफिसबाट आउँदा यस्तो बदलिएको चलन देखेर छक्क परेँ र

म अलमलिएँ पनि झस्किएँ, कतै अर्कैको घरमा त पसिन ?

उड्कल, ढिकी, जाँतो र हलो/जुवाले मलाई एकटक हेर्दैथिए

गोठमा गाई/बाच्छाहरू पनि मलाई नै प्रश्नवाचक दृष्टिले हेर्दैथिए

सधैँ खोले र घाँस खाने उनीहरू,

बोरामा ल्याइएको दाना खाने कि नखाने भनेर मतिर हेर्दै थिए !!

यस्तै अन्यमनस्कतामा म कोठामा पसेँ र

खुइय्यsss सासफेर्दै ढाका टोपी र दौरा सुरुवाल खोलेँ

थाकेको जीउ र मनले एकछिन पल्टिनुपर्‍यो भनेपछि

म ओछ्यानमा पल्टिएँ,

तुरुन्तै सपना देखेछु खेतका आली र बारीका डिलमा

बुख्याँचाहरूको सम्मेलन रहेछ,

बुढा बुख्याँचाहरू अगाडि थिए

र युवा भन्न रुचाउने प्रौढ बुख्याँचाहरू नेपथ्यमा थिए,

बुढा बुख्याँचाहरू भन्दै थिए,

“मैले कोशी गण्डक सुस्ता महेशपुर बेचिदिएँ ।”

अर्कोले बुख्याँचाले भन्यो ,

“मैले महाकाली अरुण बरुण टनकपुर बेचिदिएँ ।”

फेरि अर्को बुख्याँचाले भन्यो,

“मैले सत्र हजार काटीदिएँ, यो देशलाई सात भागमा बाँटी दिएँ ।”

होहल्लाबाट बुझिन्थ्यो,

कुनै न कुनै बुख्याँचाले केही न केही त बेचेकै रहेछन् !!

अनि झस्याङ्ग भएर ब्युँझिएँ

एकछिन टोलाएपछि मनमनमै सपना केलाएँ,

आमाको कुर्ता सुरुवाल, छोरोको चुल्ठो र

छोरीको फाटेको जिन्स त केही हैन रहेछन् ,

यहाँ पहिरन मात्र हैन धर्म पनि थिचेका रहेछन्

सिमाना पनि मिचेका रहेछन्

सहिदका सपना किचेका रहेछन्

पानीमाथि ओभानो छु भन्नेहरू निथ्रुक्कै भिजेका रहेछन्,

अनि त देश बनाउने युवाहरू निर्वासित भएका

र देश बेच्ने बुख्याँचाहरू चुनावमा निर्वाचित भएका रहेछन् !!

              – गोदावरी, ललितपुर १३ पुष २०७७