कविता – स्पर्श भित्रको अस्पर्शता

– नमिता दवाडी

उत्ताउलो क्षितिज व्यग्र वासनामा सगर चुमी रहन्छ,

एकछिन अधर हटाउन सम्म मान्दैन ,

यता हिमाल ,

युगौँदेखि फुलाएर सेतो प्रेमको फूल कुरिरहन्छ ।

खहरे छिल्लिँदै बगरलाई जताततै छोएर जान्छ ,

चञ्चल स्पर्शले पानी -पानी हुन्छ बगर,

झुम्छ आनन्दमा र व्यग्र पर्खाइमा रहन्छ खहरेको ।

नदी कहिल्यै नसुक्ने मायाको मुहान अँगालेर

चुपचाप बहिरहन्छ।

जून ताराहरूले घेरिएको छ ,

बादलको सिरक ओढेर घरी घरी ,

खोइ के के गर्छ,

यता शान्त समुन्द्र छातीमा जून टाँसेर

अनन्त प्रेमको कथा लेखी रहन्छ,

किनारामा नीलो नुनिलो मसिले।

शीत बनेर रात , छुर्लुप्प भिजेर आफैँ

भर्छ जीवन डालीहरूमा,

बदलामा एउटा मुस्कुराहट सम्म पाउँदैन फूलहरूबाट ,

कृतघ्न फूलहरू ,

रसिलो,कसिलो हँसिलो बनेर कुर्छन् बिहानीलाई,

चुमिन ,चुसिन अनि निचोरिन भमराहरूबाट।

हो !

यिनीहरूले नै उत्तर दिएका छन् मेरा प्रश्नहरूको,

मेरा प्रियतम् ,

प्रश्नहरूको ओइरोले सताउने छैन तिमीलाई सोधेर ,

किन ?

हामी दूर भएर पनि दूर छौँ ,

स्पर्शित भएर पनि अश्पर्शित छौँ,

दृश्यमा भएर पनि अदृश्य छौँ ।

सागर नै गुरु मानेर

म कहिल्यै फर्किने छैन ,

उभिने छैन तिम्रो दिलको मझेरीमा

समयसँगै अनन्त अनुरागको सागर भई

मेरै पथमा बहँदै बनाउनेछु ,

अदृश्य ताज महल बटुलेर गट्टाहरू प्रेम र समर्पणको ।

गोर्खा नेपाल (हाल न्युजिल्यान्ड )

प्रकाशित मिति ,२०७७ साल, श्रावण ३ गते, शनिवार