कविता – दर्शक हुनुको मजा –

– नमिता दवाडी

जिन्दगी लेख्दिने हिम्मत गरेँ भनेँ भने !

हजुर के भन्नुहुन्छ?

थाहा छ ! भन्नुहुन्छ ,

कवि बहकिएछ।

थोरै बहकिने मन भयो आज ,

अलिकति खोतल्न मन लाग्यो ,

फूल बिझेर खिल पल्टिएको यो जिन्दगीलाई ।।

भोक्ता बनेर लेख्न गार्‍हो छ,

दर्शक बनी अटाउन खोज्दैछु अक्षरहरूमा

दुखेको जिन्दगी ,

थाहा छ ,

म मान्छे हुँ , मान्छे अरूको दुःखमा सितिमिति रुँदैन

र मलाई अरू रुनु छैन !

भत्किएको जिन्दगीको मानचित्र,

मनको कलमले म जोड्न खोजिरहेछु,

र जान्दछु ,

यो बहकाऊ भन्दा बढी केही होइन ।।

बालापनमा नचाहेरै छुटेका हातहरू ,

दुई थोपा आँसुको जडानले जोडिदिएँ ,

सुन्दर देखियो मेरो जिन्दगीको मानचित्रमा ,

खुल्यो बचपनको आकाश !

जीवन नामले दिएका अनमोल उपहारका डिब्बाहरू,

मुटुभित्रको सुनामी ,

अवरुद्ध गला,

भिजेका परेली,

ठेस लागेर उप्किएका नङ

काँढा कसरी भन्नु आफ्नैले दिएका,

फूल बिझेर सैन पल्टिएको अन्तस्करण

र यी सबैलाई फिका फिका पारेर

औँला ठड्याउँदै उदाएको बाध्यात्मक मौनता ,

यो आफ्नै भोगाइ हो भन्ने बिर्सिएर ,

दर्शक मात्र भएर हेर्दाको मजा ,

आहा !! आहा !! म लेख्न सक्दिन !

तर ,

जरुर लेख्न सक्छु ,

एक पटक मेरै लागि भए पनि

यो अभ्यास गर्दिनुहोस् र मुस्कुराईदिनुहोस्

मेरा प्रिय पाठक बृन्द !!

प्रकाशित मिति, २०७७ साल असार २२ गते सोमबार