कविता

        -राजेन्द्र पाण्डे

सन्ध्याको प्रहरमा होस् या

उषाको लालीसँगै होस्

हरपल,बारम्बार

लोभलाग्दो गुलाबी मादक मुस्कान बोकेर

अनायसमै

मेरो मानसपटलको क्यानभासमा

नशालु नयन सहित

पूर्ब क्षितिजदेखि

सजिन आउँछे एउटी ‘अजनवी ‘

माघको ठिहिर्याउने जाड़ोमा

पाहारिलो घाम बनेर आउँछे उ

जेठको उखुर्माउलो गर्मिमा

जरुवाको चिसो पानी बनेर आउँछे उ

लालीगुराँसको सिंगो पाखो

आफ्नै ओठमा बोकेर आउँछे

खोई कुन्नि किन ?

थाहा छैन

बारम्बार,हरपल

मेरो स्मृतिको भित्ताहरुमा

गाजलु आँखाहरुले

लोभ्याउदै,मुस्कुराउदै आउँछे एउटी ‘अजनवी ‘

साचिकै उसँग एकपटक भेट्न मन छ !

पेट भर्नेगरी अघाउन्जेल बातमार्न मन छ !

गाजलले रंगिएका उसका नयनहरुसँग

नथाकुन्जेल मलाई नयन जुधाउने रहर छ !

जलजलाको पाखाभरी

फूलेको लालीगुराँस

आफ्नै ओठमा बोकेर ल्याएकी छे उ

एकपटक मलाई

त्यही लालीगुराँसको फेदमा बसेर

गुराँसको थुँगा चुम्ने मन छ !

प्रकाशित मिती २०७४ साल भाद्र २ गते शुक्रवार