कविता – उत्खनन

          – नवीन प्यासी

एउटा यस्तो दुनियाँमा अवतरण हुनेछु

जहाँ मेरो लागि मात्र उदाएको सूर्यले
मलाई नै डढाउने छ र खरानी बनाउनेछ

जुन खरानीमा
मेरो लागि मात्र भनेर खस्नेछ  झरी
बगाउनेछ मलाई फिँजहरुको ढाडमाथि
र छोडिदिनेछ कुनै बगरको अतृप्त ओठ छेउमा

जहाँ म सिउँडी उमार्नेछु
जुन सिउँडीको काँडाको टुप्पोमा बसेर
आफ्नै मुटुलाई घोचिरहनेछु
र सुनिरहनेछु आफ्नै क्रन्दन युगयुगसम्म !

तर यदि भुलवश
मेरो कारणले कमल उम्रिएछ भने
फूल बनेर फक्रिनेछु र मगमगाउनेछु

मलाई लिन बतास आउनेछ र डोर्याउनेछ
जाँदाजाँदै थाक्नेछु कहिँकतै उकालीहरुमा
र बिसाउनेछु पुतलीको पखेटाको ओसिलो कुनामा

जब पुतलीले मलाई बोकेर
उड्दै उड्दै तिम्रो बगैँचा अगाडी आइपुग्नेछ
तिमी मोहित हुनेछौ र पछ्याउनेछौ पुतलीलाई

पुतली,
उड्दै उड्दै जानेछ
र हराउनेछ मेरा आफन्तले बनाइदिएको
मेरो स्मृति पार्कमा

जब तिमी
रिसले त्यो पार्क भत्काउन लगाउनेछौ…

त्यहाँ तिम्रो मधुरो तस्बिर
र मेरा केही कंकालहरु बाहेक केही भेटिने छैनन्।