मायाँ समर्पण अनि घात

“हिजोसम्म भगवानको मन्दिरमा तिम्रो दिर्घायुको लागि दियो जलाउँदा म पाखे भईन। यत्रो बर्षसम्म तिम्रो बिरामी आमाको स्याहार गर्दा म गँवार भईन । तिम्रो घर ईष्टमित्र सबै मान्दा म गाउँले भईन । तिम्री बहिनीलाई आमा दिदी भाउजु सबैको मायाँ दिएर हुर्काउदा म तिम्रो घरको लक्ष्मी भए । तर आज स्वास्नी हुनुको अधिकार खोज्दा म पाखे गँवार भएँ ? “

                 -अन्जु भण्डारी

अर्को हप्ता मनोज आउने…कस्तो भयो होला,यत्रो लामो समय सम्म बिदेशमा बसेको पहिलाको भन्दा नि राम्रो भयो होला है ! मोटाएको होला कि दुब्लाएको ! मलाई माया गर्छ कि नाई…भेट्नी बितिकै के गर्ला ! अनि म… उसलाई देख्ने बितिकै अँगालो हालेर छातीमा टाँसिएर रुन्छु,अनि सोध्छु ,यत्रो बर्ष सम्म मेरो याद आएन तिमीलाई,किन यस्तो ठाउ मा एक्लै छोडेर गएको भनेर रिसाउँछु बोल्दिन | अहँ .मरे बोल्दिन,,उसले मायाँ नगरिन्जेल र माफी नमागिन्जेल त  म बोल्दै बोल्दिन ।

उफ ….यो मन पनि कति सोच्न सकेको ? कहिले नथाक्ने भए उसको बारेमा सोचेर र आफैसंग कुरा गरेर । कुरा गर्दा गर्दै कति खेर आँखा लागेछ कुन्नि ! मनोजले  बिस्तारै आएर निधारमा माया गर्यो , आस्था……..यी हेरत म आएनी । अनि के सोचेर टोलाई रहेकी,मेरो बारेमा त होला । नटोलाउ तिम्रो मनोज तिम्रो लागि फर्केर आयो। मलाई माफ गरिदेउ ल ! अब तिमीलाई एक्लै छोडेर कहिं जान्न | हरपल तिमी संगै,तिम्रै वरिपरी तिमीलाई मात्र मायाँ गरिरहने छु। अनि सुन न आस्था ! त्यो क्याम्पसको दिनमा मलाई जति मायाँ गर्थ्यौ नि अब पनि त्यतिनै मायाँ गर ल।
हुन्छ ! तर तिमीले मलाई पहिलाको जस्तो छोडेर जान चाहि पाउदैनौ नि फेरी । अब नि गयौ भने त म तिमी संग कहिल्यै बोल्दिन।
हुन्छ छोड्दिन,धरोधर्म छोड्दिन….!

आस्था ! आस्था !! पर नेपथ्य बाट कसैको मधुरो बोली संगै ढक..ढक … !

उफ…..  ! आज पनि म नउठेर आमाले ढोका ढकढकाउनु भएछ । अनि मनोज मायाँ ति सब कुरा त सदाको जस्तै आज पनि सपना नै रैछ ।

७ बर्ष पहिला क्याम्पसको पहिलो दिन कोठा नचिनेर अल्मलिरहेको थिए,पछाडि बाट कसैको आवाज …

सुन्नुस त् ! केही खोज्नु भयो जस्तो छ, मद्दत गरुँ ?  गोरो उज्यालो अनुहार अग्लो कद ठुला आँखा,नाम था भएन ।

सहमतिमा टाउको हल्लाए ११ मानविकी संकाय को कक्षा।

ए ! माथि दोस्रो  तल्लामा गए पछि भर्याङ बाट दाहिने तिरको दोस्रो कोठा ।

धन्यबाद !

त्यो दिन पछि त्यो अग्लो कद भएको मानिस कता हरायो कुन्नि मेरो नजरमा कहिल्यै परेन ।

तर क्याम्पस सुरु भएको ४ महिना पछी अचानक क्यान्टिनमा त्यही अग्लो कद गोरो अनुहार संग आँखा जुध्न पुगे ।
मेरो दिदी को साथी मनोज पौड्याल,बिएड तेस्रो बर्ष,घर गोर्खा बिहानमा क्याम्पस दिउसो स्कूल पढाउने । सरिताले परिचय गराई दिई

आस्था श्रेष्ठ ! यती मात्र भने मैले ।

त्यसको केही दिनमा सरिताले मनोज दाइले दिनुभएको भनेर एउटा खाम मेरो हातमा राखीदिई ।

खोलेको चिठी रैछ ।

प्रिय आस्था मुटु भरिको मायाँ !

खोइ के भनेर सम्बोधन गरुँ तिमीलाई त्यसैले सम्बोधन बिनानै यो पत्र कोरेको छु ! माफ गर ल ?
आस्था !  जुन दिन बाट तिमीलाई देखे त्यो दिन बाट तिम्रो अनुहार आँखा वरिपरी नाची रहेको छ । तिम्रै सम्झनाले हरपल सताई रहेको छ,जति जति तिम्रो सम्झना आउछ त्यति त्यति यो मुटु जोडले धड्किन थालेको छ । खोइ के भएको हो यो ? कति समय सम्म त मलाई नै था भएन । तर म त प्रेममा परेको रैछु त्यो पनि तिमीसंग ।  शायद तिमीलाई था पनि छैन होला ।  म सधै क्याम्पस आउथें तिमीलाई भेट्न । खोइ भेट्न भनु कि हेर्न भनु ? तर तिमीलाई जति हेरे नि तृप्त हुन सकिन | था छैन किन ? भगवान ले नै तिमीलाई सुन्दर बनाए वा मेरो नजरलाई नै लोभी बनाए । फेरी पनि माफ गरिदेउ है,था नदिकनै तिमीलाई हेरे,तिमीलाई पछ्याएँ । था छैन आस्था तिमी मलाई चिन्छौ कि चिन्दिनौ ।नचिने पनि तिमी प्रति कुनै गुनासो हुने छैन किनकी गल्ति मेरै हो तिम्रो सामु पर्न हरपल डराईरहें । चिने पनि यो जरुरी छैन कि म तिम्रो बारेमा जे सोच्छु । तिमी पनि मेरो बारेमा त्यही सोच । तर आस्था कसरी भनुँ म ?तिमीलाई मायाँ गर्छु भनेर ,कसरी भनु मेरो मन मुटु जतासुकै तिमी नै तिमी छौ । तिमी मेरो आँखा मा बसेकी छौ यो कहिले भन्दिन किनकी आँखामा राखेको चिज त आँसुले बगाएर लैजान्छ रे,अरुको नजर पनि लाग्छ रे । त्यसैले त मैले तिमीलाई मुटु भित्र सजाएको  छु त्यो पनि कसैले नदेख्ने गरेर । हो आस्था म तिमीलाई धेरै मायाँ गर्छु,साँचो मायाँ गर्छु । तिमीलाई आफ्नो बनाउन चाहन्छु त्यो पनि जुनी जुनीलाई ! नाइँ नभन है !
                                                                          
                                                                                उही तिमीलाई मायाँ गर्ने मान्छे
                                                                                                  मनोज

कता कता मेरो मनमा पनि मनोज बसेको रैछ । तर पनि जवाफ मा केही फर्काइन । बिस्तारै आँखा मात्र होइन दुइ मुटु पनि एक हुदै गए,एक साथ धड्किन थाले । नबोलेर नै धेरै बोल्न थाल्यौ,नबुझेर नै बुझ्न भयौ । शब्द भन्दा धेरै मन बुझ्ने भयौ,भाव बुझ्ने भयौ ।मायाँ गर्छु नभनिकन अथाह मायाँ गरिरह्यौ । तर पनि यो मन झस्किरह्न्थ्यो। म नेवार को छोरी उ बाहुन को छोरा,कतै यो समाज र उसको घरले मलाई नस्वीकारने पो हो कि ?

            किन डराएको तिमी ! हामीले मायाँ गरेका हौ कुनै पाप गरेका होइनौ । मायाँ गर्नेहरु कायर हुदैन्न,डराउँदैनन झन् मुटु बलियो बनाएर यो समाज संग लड्छन। समय र परिस्थिति संग भिड्छ्न । अनि तिमी सधै भरि यसरीनै मुस्कुराई रहनु ,यसरी नै मायाँ गरिरहनु,तिम्रो यही माया र मुस्कान को लागि म संसार र भगवानसंग त लडन सक्छु भने यो समाज र परिवार त के हो र आस्था..
मनोज यसरीनै सम्झाई रहन्थ्यो मलाई ।
              १२ को परिक्षा दिए पछि हामीले मन्दिरमा बिहेगर्यौं । बाबा आमाकी एक्ली छोरी,हजुरआमाको मुटुको टुक्रा । उहाँहरुको सपना मान मर्यदा सबैलाई कुल्चिएर आफ्नो घर बसाए मैले त्यो पनि मनोजसंग। जो संग न मेरो जात मिल्छ न खान्दान न केही । तर पनि खुसि थिएँ । आफूले सबै भन्दा धेरै मायाँ गरेको मान्छेलाइ जीवनसाथी बनाउन पाएकी थिएँ ।
              विहे भएको ४ महिना पछि मनोज पढनको लागि बेलायत जाने भयो । यति धेरै मायाँ गरेको मान्छे बाट टाढिएर कसरी बाचू त्यो पनि यो अन्जान ठाउँमा । भन्न त मन लाग्यो मलाइ छोडेर कतै नजाउ,जति पढछौ यही बसेर पढ ,जे गर्नुछ दुबै जना मिलेर यही गरौंला। म गाउमा बसेर दु:ख गरौंला तिमी बाकी रहेको पढाइ पुरा गर । तर भन्न सकिन । उसको सुनौलो भबिष्यको तगारो बन्न पटक्कै मन लागेन ।
          आस्था तिमीमाथि धेरै भरोसा गरेकी छु,बिश्वास गरेको छु,मेरो आस्थामा आँचआउने काम कहिल्यै नगर है । मेरो बिश्वास र भरोसालाई कहिल्यै नतोड़ । अनि मेरो अनुपस्थिमा आमा र बैनी को राम्रो ख्याल राखिदेउ ल ? यति भनेर मनोज मेरो आँखाबाट ओझेल पर्यो ।
   ७ बर्ष पछि,
     मनोज आउने दिन आफुसंग अरुपनि भएकोले लिन आउने नपर्ने र एयरपोर्ट बाट सिधै घर आउने भनेकाले हामीले घरमा नै मनोजको प्रतिक्षा गर्यौ,नभन्दै बेलुका ६ बजे तिर मनोज घर आयो साथमा एकजना गोरीसंग । “जेसीका”संगै पढ्ने साथी,बेलायतमा जन्मे हुर्केकी ।नेपाल घुम्न र यहाँको बारेमा जान्न बुझ्न आएकी रे ! मनोजले सबैसंग परिचय गरायो ।
 उ मेरो अर्को बैनी आस्था,साचीको बिहेको लागि यहाँ आएकी मनोजले जेसीका संग मेरो परिचय गरायो ।
 “बैनी” चसक्क मुटु चस्कियो …सोध्न बोल्न केही सकिन !
मनोज आएको पनि २ हप्ता बितिसकेको थियो। यी दिनमा उ मेरो नजिक आउने तपरै जाओस बोल्दा पनि बोलेन। उसको यस्तो ब्यबहार अनि उसको र जेसीका बिचको घनिष्ठता देखेर चुपचाप बस्न सकिन म ।
      जेसीका मेरी पत्नी हो हामीले बेलायतमा मा नै बिहे गरीसक्यौ । यहाँ आमा र बैनी भेट्न आएकी ।
“पत्नी,बिहे अनि जेसीका”!!! एकै चोटी आकाश खसे जस्तो भयो । र पनि आफूलाई सम्हालें र सोधे.. जेसीका पत्नी हो भने म को हुँ त ? के सम्बन्ध रह्यो त तिमी र म बिचमा ??
       केही सम्बन्ध छैन त र म बिचमा,त जस्तो पाखे र गँवार  कसरी कोही हुन् सक्छेस ? कहाँकी जेसिका बेलायत कि,कहाँकी त पाखे !
हिजोसम्म भगवानको मन्दिरमा तिम्रो दिर्घायुको लागि दियो जलाउँदा म पाखे भईन | यत्रो बर्षसम्म तिम्रो बिरामी आमाको स्याहार गर्दा म गँवार भईन । तिम्रो घर ईष्टमित्र सबै मान्दा म गाउँले भईन । तिम्री बहिनीलाई आमा दिदी भाउजु सबैको मायाँ दिएर हुर्काउदा म तिम्रो घरको लक्ष्मी भए । तर आज स्वास्नी हुनुको अधिकार खोज्दा म पाखे गँवार भएँ ? त्यसो भने म जस्तो पाखे  गँवारसंग किन बिहे गरेको त ? किन यत्रो बर्ष सम्म मलाई मायाँको झुटो आशा देखाएर राखेको ? के कमि छ र म मा तेरो लायक नहुनलाइ ? के छ त्यो जेसीका संग त्यस्तो जुन मसंग छैन ? अर्धचेतमा कराउन थालेछु ।

  तँलाई मायाँ गर्नु ,बिहे गर्नु मेरो जीवनको ठुलो गल्ति थियो । अनि त्यही गल्तिसंग अर्को गल्ति गरेर तँ सँग जिन्दगी भरि बस्न सक्दिन म ।
      के भनेको मनोज यस्तो ? मेरो मायाँमा के कमि छ र ? पल पल मरेर भए नि तिम्रो बिश्वास र आस्थालाइ बचाई रहेको छु ।तिमीलाई अन्दाजा पनि छैन होला यो ७ बर्ष मैले कसरी बिताएँ ?
        शुरुको १ बर्ष त तिम्रो फोन चिठी अनि त्यो चिठीमा कोरीएको शब्दले एक्लोपन कम भएको थियो | हाम्रो मुटु जोड्ने साधन त्यही चिठी त थियो नि ! कसरी बिर्सयौ त्यो एक बर्षमा हाम्रो मौनता कति बोल्थ्यो । अनि त्यही मौनता मा हाम्रो मुटु बोल्थे।यी आँसु पिडा सब कति बोल्थे । नबोलेर नै कति बोल्थ्यौ । तिम्रो अगाडि सधैं लजाई रहने यी दुई नयन तिम्रो तस्बिर सामु कति बोले ? तिमी सात समुन्द्र पारी भए नि हरेकपल म संगै रह्यौ । यिनै भावनामा कति डुब्यौ ,पोखीयौ,कति रोयौ,हाँस्यौ।यसको कुनै मापन थिएन किनकी मायाँलाई मापन होइन महसूस गरिंदोरैछ। हो मनोज मैले पनि तिमीलाई हरेक पल महसुस गरें।
तर १ बर्ष पछि त  तिमी परिबर्तन भयौ । चिठी फोन दुवै गर्न छोड्यौ । गाउँलेहरु पनि  तिमीले उतै विहे गरेर बसेको कुरा गर्थे ।लोग्नेले उतै विहे गरेको छ,त चाही किन उसलाई कुरेर बस्छेस भन्न सम्म पनि पछि पर्थेनन ।तर पनि त्यति धेरै मायाँ गर्ने मेरो मनोजले कहिल्यै धोका दिदैन भनेर तिमी माथि नै बिश्वास गरिरहें।

             म  पनि अरु स्वास्नी मान्छे जस्तै हुँ ।अरु जस्तै खुसी हुन चाहन्छु,हाँस्न चाहन्छु।आफ्नो लोग्ने आफ्नो साथमा चाहन्छु ।तिम्रो बेवास्थाले गर्दा मेरो जिन्दगी जहर जस्तै भएको छ ।घरि घरि त मरुँजस्तो नलागेको पनि होइन तर पनि तिमी कतै फर्किन्छौ भन्ने झिनो आशले छट्पटिंइदै बाँचेकी  छु । त्यसैले यी सब कुरा सुन्न र सहन सक्ने क्षमता म मा छैन अब । या त तिमी आउ कि यी सारा मानिसले भन्ने गरेका कुरा झुटा हुन भनिदेउ । कति चोटी तिमीलाई फोन गरेर यी सब भन्न खोजेको थिएँ ,चिठीमा पनि लेखेको थिएँ | तर तिमीले न चिठीको जबाफ फर्कायौ । झन फोन त आबाज सुन्ने बितिकै काटीदिन्थ्यौ ।
        यी ७ बर्षमा तिमी प्रतिको मेरो बिश्वास थोरै धर्मराए पनि मन र मायामा कहिल्यै परिबर्तन भएन | हिजो जति मायाँ गर्थें ,आज पनि त्यतिनै मायाँ गर्छु। भन्थे छोडेर जानेहरु फर्कंदैनन तर पर्खनेहरु पनि हार खाँदैनन। अनन्त सम्म पनि छोडेर जानेको पर्खाइमा आफ्नो आँखा बिछ्याई रहन्छन । हो म पनि त्यही आशा र बिश्वासमा तिमी आउने बाटो हेर्न कहिल्यै छोडिन । मेरो बिश्वास र मायाँले एकदिन तिमीलाई फर्काँउछ। यी हेरत भगवानले मेरो पुकार सुने, तिमी घर फर्क्यौ ।
          म तेरो लागि होइन,आमा र साक्षीको लागि आएको हो । अनि कहिल्यै ऐनामा हेरेकी छस आफूलाई ? पहिला गएर ऐना हेर अनि थाहा पाउँछेस कति लायक छस तँ मेरो लागि …. तँ त मेरो खुट्टामा बाँधे  नि सुहाँउदिनस….अनि तँ जस्तोलाई म कसरी स्वास्नी भनुँ ? ,कसरी जिन्दगी बिताउ तँ संग…. ?
            हो त,एेना राम्रोसंग नहेरेको पनि त महिनौ बितिसकेको रैछ। झन आफूलाई सजाउन छोडेको त बर्षौ बितेछ। अहो..कति फुस्रो भएछ अनुहार पनि,ओठ त झनै कलेटी परेछ,हात खुट्टा त झन् चाउरी परेछ । कपाल त हेर्ने नहुने गरेर जिग्रिंग परेको | राम्रोसंग याद पनि छैन। अन्तिम चोटी कहिले सिंगारेको थिए आफूलाई । यो सब तिम्रो बेवास्ता ले त हो नि ! एकै छिन पख है मनोज ! मुख धोएँ,क्रिम लगाएँ ,आँखाभरि गाजल अनि ओठमा रातो लिपस्टिक । अनि दराजबाट उसैले बिहेमा किनिदिएको सारी ब्लाउज निकालेर लगाएँ । र दुलही जस्तै बनेर एेना अगाडि बसें । ७ बर्ष अगाडि दुलही हुँदाजति राम्री थिए आज पनि उस्तै राम्री त छु नि। तिनै अोठ,तिनै निर्दोष आँखा। त्यती खेर यी सबै कति राम्रो लाग्थ्यो तिमीलाइ,तारीफ गरेर थाक्दैनथ्यौ । तर आज के भयो तिमीलाइ ? म भन्दा राम्री त्यो जेसीका लाग्यो । यी हेरत त्यो भन्दा म कुनै कुरामा कमि छु र ? अघि मनोज उभिएको तिर फर्किएको मात्र थिए । उ त कतिखेर कोठाबाट बाहिर निस्कीसकेछ ।
       एकातिर मनोज को बेवास्था अर्को तिर उसको र जेसीका को निकटता । न घर छोडेर जान सकें । न उनीहरु दुइ जनालाई नजिक भएको हेर्न सकें । हरेक पल तड्पीरहें ,आफ्नै आँखा अगाडि आफ्नो लोग्ने अरु महिलाको अँगालो मा देख्दा धेरै पिडा हुदो रैछ तरपनि केही गर्न सकिन शिवाय सहनु ।
        अहिलेसम्म जे जे भयो भयो,अब धोका दिदिन,पहिलाको जस्तै मायाँ गर्छु । अनि,स्वास्नी हुनुको सारा अधिकार पनि दिन्छु तिमीलाई…एकदिन साक्षी र जेसीका बाहिर गएको बेलामा मनोज ले मसंग आएर माफी माग्यो ।
माफी माग्नु पर्दैन तिमीले । गल्ति तिम्रो होइन गल्ति मेरो हो । भगवान ठानेर तिमीलाई पूजा गर्नु…..आँखा चिम्लेर तिमीमाथि बिश्वास गर्नु,मायाँ गर्नु मेरो गल्ति हो । त्यहि गल्तिको सजाँय अहिले भोग्दैछु । अनि कस्तो अधिकारको कुरा गरेको  ? मलाई अधिकार होइन तिमी चाहिएको,तिम्रो मायाँ चाहिएको हो । कसरी हेरुँ तिमी अर्को केटीसंग हिडेको,कसरी धोका दिन सक्यौ ? कसरी बिर्सियौ हाम्रो मायाँलाई ?
          तिमीलाइ धोका दिएको छैन,जेसीका सग कागजको लागि मात्र बिहे गरेको हो । उसँग बिहे गरेर २ बर्ष सँगै बसे पछि स्थायी बसोबासको लागि कार्ड बन्छ। अनि उ सँग सम्बन्ध बिच्छेद गरेर तिमीलाइ बेलायत लान्छु । अब अरु २,३ बर्ष दु:ख गर्यो भने संधैको लागि सुख हुन्छ । हामीबाट जन्मने बच्चा बेलायतमा जन्मन्छन। बरु तिमीलाइ मेरो बिश्वास लाग्दैन भने मैले अहिले सम्म कमाएको सम्पती तिमीलाई दिन्छु । तर बिन्ती.. यो घर अनि आमा छोडेर कतै नजाउ ।
        बिश्वास त गरेको थिए तिमीलाई तर तिमीले के गर्यो ? म माथि बिश्वासघात गर्यौ,सौता हाल्यौ | अनि तिम्रो सम्पतीले के गरुँ म,तिमी नै मेरो भएनौ भने,भैगो तिम्रो सम्पती पनि चाहिंदैन ,केही पनि चाहिंदैन मलाइ । बेलायत पनि जादिन,तर तिमी बेलायत छोडेर यहि आउ,यहि दुख गरेर बसौंला। अनि मैले तिम्रो घरमा बिताएको ७ बर्ष फ़र्काइदेउ । मैले गरेको दु:ख,बगाएको आँसु पिडा सब भुलाइ देउ । तिमी बिना बिताएको चिसो रातहरु बिर्साइदेउ। जेसीका तिम्रो पत्नी हो,तिमीले म माथि सौता हालेको बिर्साइदेउ । मलाई मेरो माइतमा छदाको जस्तै खुसी बनाइदेउ । सक्छौ यी सब गर्न ? सक्छौ भने जिन्दगी भरी यसरीनै कुर्छु तिमीलाई बिना कुनै गुनासो।
       मनोज चुपचाप निस्कियो त्यहाँबाट ।
 हे भगवान !!! कस्तो मान्छेलाई मायाँ गरेछु । एउटै मान्छेको कति रुप ? कुन रुपको बिश्वास गरुँ ? अहँ..यो त मेरो मनोज हुनै सक्दैन । जब मनोज नै मेरो भएन भने यो घर कसरी मेरो हुन्छ ? यिनै सोचसंगै अघि बढेका पाइलाले कसरी घर देखि बजार सम्मको ४ घण्टा भिरालो छिचोलें पत्तो पाइन। जब था पाएँ हस्पिटल को बेडमा पाए। १२ घण्टा भएछ हस्पिटलको बेडमा पल्टेको पनि । तपाईं त धेरै भाग्यमानी हुनुहुदो रैछ । यस्तरी एक्सिडेन्ट हुदा पनि सामन्य चोटमात्र लागेको छ । हामीले मलम पट्टी गरेर नदुख्ने र निन्द्रा लाउने औषधी दिएका थियौ । अब खतरा मुक्त हुनुहुन्छ । ल तपाई आराम गर्दै गर्नुस । डाक्टर साब राउण्ड मा आउने बेला भयो । म जान्छु । अहँ ……साच्ची तपाईंको मान्छे तपाईंलाई यहाँ ल्याएदेखि  बाहिर कुरेर बसीरहनुभएको छ । भित्र पठाईदिउ ? ढोकाबाट निस्कदै गर्दा केही सम्झे जस्तो गरेर नर्स ले भनि ।  
     कस्तो छ तपाईंलाई अहिले ? म आकाश ! हिजो राति घर फर्कने बेलामा बाटोमा ट्रकले हानेर रगताम्मे भएर पल्टेको अबस्थामा भेटेको थिए तपाईंलाई । साथमा कोही छैन र ? त्यस्तो सुनसान सडकमा मा राती राती एक्लै हिड्ने । मैले बेलैमा नभेटेको भए जे पनि हुनसक्थ्यो । एकै सासमा धेरै कुरा बोल्यो उसले ।
      सबै छन् तर कोही छैन् । आफ्ना बाट भागेको मान्छेको साथमा को पो हुन्छ र ? भन्न मन लागेको थियो तर भनिन । चुपचाप बसे ।
 परिवार मा कोही छन् भने भन्नु खबर गरिदिन्छु ।
     भोली पल्ट बाबा आमा अनि हजुरआमा हस्पिटल आउनुभयो । हजुरआमाको काखमा घोप्टो परेर रोएँ । ५ बर्ष देखिको दुख पिडा अपमान सबै आँसु बनेर उहाँको काखमा पोखियो । लाग्यो सबै रित्तियो। “नानी अहिले सम्म तैले जे गरिस राम्रै गरिस । कसैलाई मनबाट मायाँ गर्नु बिश्वास गर्नु गलत होइन । गलत त ति हुन् जसले तेरो मायाँ बुझ्न सकेनन,तेरो बिश्वास माथि उभिन सकेनन । भाग्यमानी होस् त् बेलैमा आफूलाई र आफ्ना वरिपरिको मान्छेलाई चिन्न पाइस । अभागी त ति हुन् जसले आफू अगाडिको मायाँको समुन्द्र चिन्न नसकेर कहिल्यै भेट्न नसक्ने क्षितिजतिर भौंतारिइरहेका छन्। कसैले तेरो मायाँ बुझ्न सकेनन भनेर चित्त सानो नबना । तैले आफ्नो कर्तब्य राम्रोसँग निभाएकी छस । आफ्नो कर्तब्य पुरा गर्ने मान्छे महान हुन्छन । तँ महान छस नानी तर तैंले अव जे निर्णय गर्छेस त्यो भन्दा पहिला राम्रोसंग सोचेस,बिचार गरेस,न्याय आफूलाई गर्ने कि अरुलाई गर्ने ? किनकी मनबाट निर्णय गरिस भने अरुलाई न्याय गर्छेस । दिमागबाट निर्णय गरिस भने आफुलाई न्याय गर्छेस ।
           मनोजको धोकाले विछिप्त भएको मुटु लिएर घर त छोडें । तर उसको याद मा धड्किने र उसको धोका ले रुने यो मुटुलाई के गरुँ म ? न धोएर जाने ति प्रेमिल  यादहरु,न रोएर कम हुने यी दुख्ने पीडाहरु । जति नै दुखे पनि अघि बढ्नु पर्ने नियति । अघि बढदै गए म ……त्यो पनि एउटा स्वतन्त्र चरी जस्तै बिना कुनै पश्चताप आफ्नो स्वाभिमान र आत्म सम्मानलाइ कहिल्यै नझुकाउने गरि ७ बर्ष अगाडि को आस्था हुनथालें म ।
        ५ बर्षपछि एकदिन अकस्मात हस्पिटलमा मनोज भेटें । भेट्ने बितिकै हात समातेर सोध्न थाल्यो,कहाँ गएको तिमी ? २ बर्ष भयो तिमीलाई खोज्न थालेको । कहाँ कहाँ खोजिन ? तिम्रो घर गएँ । आमा बाबाले केही बताउन मान्नु भएन । सरिताको मा नि गएँ । उसलाई पनि केही था रैनछ । म तिमीलाई लिन आएको आस्था …….घर जाउँ हिंड ।
   कहाँ जाने अनि जेसीका खोइ त ? सोधे मैले ।
    तिमीलाई था छैन ? यो ५ बर्ष मा मेरो जीवनमा के के भयो ? जेसीका पनि पहिलाको जस्ती रहिन , परिवर्तन भइ । न पहिलाको जस्तो मायाँ गरि न वास्ता । बिस्तारै घर आउन छोडी । मैले भनेको पनि मान्न छोडी । मेरै सामुन्ने भएर नि पर कतै भएको आभाष दिलाउन थाली । जब दुइ मुटु नै प्रेमिल हुदैन तब ति दुइ मुटु जोडिएको सम्बन्ध खोक्रो हुदो रैछ । के गर्ने आस्था शरीर मात्र जोडिएर नहुदो रैछ,, मन नजोडिए पछि । झन् पिडा दिदो रैछ,मन दुख्दो रैछ । यस्तो सम्बन्धमा बस्नु भनेको त पल पल मरेर बाँच्ने अनि बाँचेर पनि मर्ने सरह नै रैछ । म पनि कयौं चोटि मरेर बाँचें , बाँचेर पनि मरें,डिप्रेशनमा गएँ । कति समय त औषधी को साहारामा मात्र पनि बाँचें । तिमीलाई सम्झिएँ ,तिमी त छौ मेरो लागि,मलाई मायाँ गर्ने भनेर नेपाल फर्किएँ । तर तिमी घरमा  थिइनौ । किन घर छोडेर हिंडेको ? भनेको त थिएँ नि म २,३ बर्ष मा फर्किन्छु । त्यति पनि कुर्न सकिनौ है मलाई..
           कसरी कुर्ने अर्काको लोग्नेलाई,तिमी त जेसीकाको लोग्ने पो हौ त। म संग को नाता त तिमीले त्यति बेला नै तोड्यौ । जति बेला जेसीका संग बिहे गर्यौ । जेसीका को बेवास्ता ले त तिमी डीप्रेसनमा गयौ । तर म माथि त तिमीले जेसीका ल्यायौ । मलाई कस्तो भयो होला। कहिले सोच्यौ ? भन्न मन लागेको थियो तर भनिन । चुपचाप उसैलाई सुनिरहें …
         संसार कै सबै सुख खुसि एक इशारामा तिम्रो सामु ल्याउन सक्ने भएको छु म अहिले । घर पैसा बैंक ब्यालेन्स बेलायतको स्थाई कार्ड सब,थोक छ मसंग,मात्र तिमी छैनौ । अनि,तिमी बिना केही छैन,कोही छैन, एक्लै भएको छु । मुटु छ,धड्कन छैन । सुख छ खुसि छैन । घर छ,तिमी छैनौ । पैसा छ,रहर छैन । वरिपरि हजार मान्छे छन्,आफ्नोपन छैन । घर भरिपूर्ण छ तर मन रित्तो छ । तिम्रो मायाँको अभावमा बाँचिरहेको छु । बिन्ति छ आस्था,यो रित्तिइसकेको मनलाइ तिम्रो मायाँले भरिदेउ । म थाकिसकें ,यो सम्पति बेलायत केही चाईदैन मलाई ,तिम्रो काख अनि त्यो मायाँ गर्ने मुटु,जहाँ म आफैलाई बिर्सेर बाँच्न सकुँ ,ति सारा दुख पिडा बिर्सेर हास्न सकुँ। त्यति भए पुग्छ….
          मनोज ! म त…..”ममी” पछाडिबाट आएर रिदमले अंगालो हाल्यो । अनि त्यो भन्दा पछाडि आकाश। जो मेरो लागि साँच्चिकै आकाश जस्तै फराकिलो छ । मेरो बारेमा सबै कुरा थाहा हुँदाहुँदै पनि मायाँ गर्न कहिल्यै छोडेन । कोही नहुँदा नहुँदै पनि सब थोक भयो ।  मनोजको धोकाले छिया परेको यो मुटुलाई उसैले नै सम्हालेको थियो । मेरो लागि के के गरेन ? यो समाज संग लड्ने देखी मलाई आज आफ्नो खुट्टामा उभिन सक्ने बनाउने नै उही थियो । उसैको कारण यो आस्था आज आस्था भएकी छे । शायद उ नभएको भए यो आस्था पनि आज कतै भिडमा हराईसकेकी हुन्थी,कतै गुमनाम भएर आफ्नो भाग्यलाइ धिकार्दै हुन्थी ।

    हाल लण्डन